برای اونایی که مسیرم براشون جالبه:
همونطور که اشاره کردم، نیتیو زبان ژاپنی هستم.
از نوزادی ژاپن بودم و فارسی و ژاپنی رو هم‌زمان یاد گرفتم. سال‌ها بعد که برگشتم ایران و ژاپنی کم کم داشت یادم می‌رفت، دوباره مطالعه‌ش کردم چون فراموشی ژاپنی برام به مشابه فراموشی بخش بزرگی از خودم بود. این بار کاملش کردم و امتحان JLPT رو هم شرکت کردم.
با استفاده از تجربه‌ای که توی آموزش زبان انگلیسی در موسسه‌های معتبر داشتم، برای اینکه بهتر بتونم مطالعه کنم، شروع کردم به دوستام ژاپنی یاد دادن که حس مسئولیت توی تدریس انگیزه ام رو برای مطالعه بیشتر کنه.
بعد کم کم علاقه‌مندهای بیشتری جمع شدن و حالا با صدها زبان‌آموز مستعد و پرتلاش کار می‌کنم که هر روز از پیشرفتشون ذوق می‌کنم و بزرگترین انگیزه روزانه من هستن.
نه فقط انگیزه شغلی، بلکه باعث می‌شن به علایق زندگیم و دنیای فانتزی که بهش دلبستگی دارم بیشتر اهمیت بدم. واقعاً برام تحسین‌برانگیزن که توی این هیاهوی زندگی واقعی، برای علاقه‌شون انقدر جدی وقت می‌ذارن و چالش‌های یادگیری از مدرس سخت‌گیری مثل من رو تحمل می‌کنن. با این که کارم آموزش زبانه، به یادگیری زبان علاقه خاصی ندارم و رشته ام هم مهندسی بوده. همیشه کلاس زبان برام حوصله سر بر بود و همه تلاشم رو می‌کردم که سر کلاس خوابم نبره! معلم زبان شدن شاید آخرین حدسی بود که درباره شغل آینده‌ام می‌زدم. همیشه فکر می‌کردم که کلید موفقیت شغلی، تبدیل علاقه به کاره اما یه دوست خوش‌فکری یه بار بهم گفت : تو شغلی موفق نمی‌شی که علاقه اولته! بهترین عملکردت موقعیه که بتونی تو یه زمینه کمبود و نکات منفی رو ببینی و این بینش بهت کمک می‌کنه که به سمتی قدم برداری که این نکات منفی رو برطرف کنی. این همون تجربه من با آموزش زبانه. تلاش من برای طراحی کلاس‌ها اینه که یکی مثل خودم که علاقه نداره رو هم جذب کنه و حوصله‌ش سر نره!
